Moi klienci zwłaszcza w sprawach frankowych piszą do mnie od pewnego czasu o pismach otrzymywanych od banku w sprawie zarzutu zatrzymania. Mimo, że reprezentuję ich w sądzie!
Wobec tego zlecając mi odpowiedź zawsze zaczynam od tego, że proszę o kierowanie wszelkiej korespondencji w sprawie umowy kredytowej zawartej między klientem a bankiem na adres kancelarii – taka jest bowiem wola mojego mocodawcy.
Natomiast odnosząc się do meritum pisma zazwyczaj informuję, że mój mocodawca nie uznaje skuteczności podniesionego zarzutu – z kilku poniższych przyczyn.
Tymczasem umowa kredytu łącząca strony cechuje się właśnie rażącą dysproporcją świadczeń – i to w tak znacznej skali, że z prawie na pewno zostanie unieważniona jako czynność prawna sprzeczna z zasadami swobody umów i zasad współżycia społecznego (podobną interpretację zawiera na przykład wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. sygnatura II CSK 432/09).
Nie może zatem zostać uznana za umowę wzajemną, a zatem nie jest możliwe skorzystanie przez
bank z instytucji prawnej przewidzianej dla tego typu umów.
Niezależnie od tego zwracam uwagę, że sens pisma banku jednoznacznie wskazuje na to, że oświadczenie o zarzucie zatrzymania zostało złożone pod warunkiem w rozumieniu art. 89 k.c.
Tymczasem przyjmuje się, że niedopuszczalne jest zastrzeganie warunku w przypadku składania jednostronnych tego typu oświadczeń woli (tak np. M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz, uwagi do art. 496). Zastrzeżenie warunku powoduje w przypadku takiego oświadczenia jego nieważność z uwagi na sprzeczność z prawem, co wynika z art. 89 k.c. umożliwiającego zastrzeganie warunku tylko w przypadku czynności prawnych, których właściwość na to pozwala.
