Ideą bloga jest publikowanie eksperckiej wiedzy prawniczej, której wspólnym mianownikiem jest odzyskiwanie należnych świadczeń.
Najwyższy poziom – praktyczne rozwiązania – omówienia spraw
- Konsument „mądry po szkodzie”
Czasem przed agresywnym marketingiem bronić się trudno i nieraz zwykły obywatel (czyli konsument) zostaje „naciągnięty” przez bank (na kredyt/lokatę), ubezpieczyciela (na polisę) czy przed sprzedającego (na produkt).
Nieraz konsultant telefoniczny ubarwi ofertę tak, że wydaje się atrakcyjna, pozornie dostosuje ją do oczekiwań konsumenta i przekona do zawarcia umowy, która w rzeczywistości ma zupełnie inny kształt.
A konsument co do tego, że stracił, orientuje się dopiero po paru miesiącach, czyli dawno po upływie terminu na odstąpienie od umowy…
Czy można coś na to poradzić? TAK!
Czy możliwych rozwiązań jest wiele? TAK!
2. Umowa zawarta telefonicznie a formularze (opcja nr 1)
Nieraz niekorzystną umowę konsument zawrze np. telefonicznie. Obowiązkiem przedsiębiorcy jest wtedy przesłanie pełnej dokumentacji umowy (w tym formularza odstąpienia, regulaminu, wzorca itp.) konsumentowi niezwłocznie po zawarciu umowy.
Najczęściej jednak niekorzystne informacje nie są wyjaśnione (np. wysokość opłaty manipulacyjnej/administracyjnej) a w razie sporu przedsiębiorca argumentuje że konsument mógł samodzielnie zapoznać się z treścią umowy.
Jednakże w grę wchodzi art. 385 § 1 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym w razie sprzeczności treści umowy z wzorcem umowy strony są związane umową – czyli tym, co przedsiębiorca „obiecał” przez konsultanta.
3. Niedozwolone postanowienia umowne (opcja nr 2)
Bardzo często umowy konsumenckie oparte są o tzw. klauzule abuzywne, czyli niedozwolone postanowienia umowne. W tego typu postanowieniach celują często banki oraz instytucje finansowe (np. w umowach frankowych), ale również innego typu przedsiębiorcy.
Zgodnie z art. 385(1) § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.
Będą to w szczególności umowy/formularze/OWU/regulaminy narzucone przez sprzedającego, a ich wadliwość bada się na chwilę zawarcia umowy.
4.Wprowadzenie w błąd (opcja nr 3)
Zgodnie z regulacją art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Błąd taki musi być istotny.
Jeżeli oświadczenie woli było złożone innej osobie (czyli jeśli doszło do zawarcia odpłatnej umowy), uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć.
Manipulacja faktami i „ubarwianie” rzeczywistości przed przedstawiciela/pracownika sprzedającego (np. co do ryzyka kursowego) może świadczyć o wywołaniu u kupującego błędu.
5. Nieuczciwe praktyki rynkowe – odszkodowanie (opcja nr 4)
Nawet gdyby odrzucić trzy powyższe opcje, to nieraz konsument mógłby sformułować swoje roszczenie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.
W myśl tych przepisów praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu (art. 4 ust. 1).
Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy praktykę rynkową uznaje się za działanie wprowadzające w błąd, jeżeli działanie to w jakikolwiek sposób powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej umowy, której inaczej by nie podjął.
Do klasycznych przykładów tego typu zachowania należy misselling, czyli sprzedaż produktów lub usług konsumentowi de facto niepotrzebnych, w dodatku w oparciu o okrojone informacje.
W tej sytuacji konsument może dochodzić odszkodowania w oparciu o regulację art. 12 tej ustawy.
6. Podsumowanie
Przedsiębiorcy stosują mnóstwo najróżniejszego rodzaju nieuczciwych praktyk marketingowych i tych o charakterze prawnym, w celu doprowadzenia do zawarcia umowy.
Jednakże nawet po zawarciu takiej umowy jej skuteczność można podważyć, a zapłacone środki odzyskać – gdyż sądy zasądzają konsumentom zwroty środków, wraz z odsetkami i kosztami.
Niekoniecznie.
Przesłanką zastosowania przepisów o ochronie wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika (art. 527 § 1 k.c.) jest istnienie po stronie dłużnika świadomości pokrzywdzenia wierzyciela – a nie brak zabezpieczeń innego rodzaju, np. hipoteki.
Istnienie takiego zabezpieczenia nie wyłącza możliwości
pokrzywdzenia wierzyciela – gdyż do pokrzywdzenia dochodzi
również wskutek takiego stanu faktycznego majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub
odwleczenie zaspokojenia wierzyciela.
W każdym przypadku potrzebna staje się jednak dalsza ocena,
uwzględniająca również charakter zabezpieczenia hipoteką przymusową, a zmierzająca do zbadania, czy
sytuacja wierzyciela uległa pogorszeniu w związku z koniecznością dodatkowego, znacznego nakładu kosztów,
czasu i ryzyka, wywołanego dochodzeniem zaspokojenia z nieruchomości, której własność została przeniesiona
na inny podmiot.
Zapraszam do lektury tekstu z wtorkowej „Rzeczpospolitej”, w którym omawiam szanse otrzymania w sądzie zadośćuczynienia przez bliskich osoby w ciężkim stanie zdrowia. 
Link do wydania internetowego: https://www.rp.pl/Rzecz-o-prawie/309019994-Michal-Burtowy-Sa-szanse-na-zadoscuczynienie-dla-bliskich-chorego.html
Jeśli do naruszenia praw autorskich dojdzie na kilku polach eksploatacji to odszkodowanie należy się oddzielnie za każde naruszenie pola.
Może to dotyczyć na przykład bezprawnego wykorzystania osobistego prawa twórcy do autorstwa utworu (np. podpisu) i posłużenie się dziełem (np. fotografią) oddzielnie w publikacji papierowej i w internecie.
W tej sytuacji odrębne wynagrodzenie należne będzie na każdym polu eksploatacji. Podstawą obliczenia wysokości odszkodowania będzie mógł stanowić cennik poszkodowanego autora.
W tym kontekście warto wiedzieć, że takie żądania można skumulować w jednym pozwie. Warto przy tym pamiętać o przymusie adwokackim oraz o skierowaniu pozwu do odpowiedniego sądu.
W tym celu, na przykład w procesie o ochronę dóbr osobistych, należy złożyć do sądu rozpoznającego sprawę wniosek o udostępnienie danych użytkownika IP przez administratora strony, na której doszło do pomówienia (czyli przypisania nieprawdziwych, negatywnych cech) lub zniewagi (czyli obrazy).
Sąd zażąda tych danych od przedsiębiorcy prowadzącego dany portal
– prawo pozwala na ujawnienie sądowi tych danych, a firma nie może odmówić przekazania informacji powołując się np. na art. 159 ust. 2 pkt 4 Prawa telekomunikacyjnego.
Już wcześniej podobne orzeczenia wydawał Naczelny Sąd Administracyjny, a obecnie stanowisko takie jednoznacznie wyraża Sąd Najwyższy.
Jak pisaliśmy, w sprawach z zakresu własności intelektualnej doszło do ważnych zmian w procedurze cywilnej. Między innymi utworzono wyspecjalizowane wydziały w sądach okręgowych i apelacyjnych (na przykład w sądach w Poznaniu).
Oprócz tego wprowadzono nowe możliwości zabezpieczenia.
Specjalistyczny oraz sformalizowany charakter postępowania w sprawach własności intelektualnej, a także związane z tym większe możliwości uzyskania danych objętych tajemnicą bankową czy tajemnicą przedsiębiorstwa, spowodowało wprowadzenie w tych sprawach przymusu adwokackiego.
Co to oznacza ?
Jest to prawny obowiązek ustanowienia adwokata jako pełnomocnika procesowego w każdej sprawie własności intelektualnej, w której wartość przedmiotu sporu nie przekracza 20 000 zł.
Warto o tym pamiętać nie tylko z uwagi na kompetencje adwokackie, ale również ze względu na to, że bezskuteczne będą czynności procesowe podejmowane samodzielnie przez strony.
Warto na to zwrócić uwagę również w kontekście czynności związanych z zabezpieczeniem – przede wszystkim odebrania przez komornika środków dowodowych podlegających zajęciu.
Pojawiają się już orzeczenia, z których wynika że nie.
Z analizy ich argumentacji wynika, że zarówno zakaz przemieszczania się jak i nakaz noszenia maseczek zostały wprowadzone bezprawnie, z naruszeniem Konstytucji RP.
Postanowienie SR w Kościanie z 3 czerwca 2020 r., sygn. II W 71/20.
Tak, to możliwe.
Przykłady można mnożyć, ale w tym wpisie skupię się na roszczeniach od Skarbu Państwa.
- Co z wadliwą decyzją?
Jak wiadomo – Skarb Państwa odpowiada za decyzje swoich organów, do których należą np. Inspekcja Sanitarna (tzw. sanepid) oraz Straż Graniczna. W razie błędów w decyzjach dotyczących kwarantanny (np. złe oznaczenie terminów błędy testów) albo innych nieprawidłowości (np. nieuzasadnione przedłużanie izolacji, opóźnienie w badaniu) można decyzję zaskarżyć odwołaniem, a nawet skargą do sądu administracyjnego.
Będzie to słuszne tym bardziej, jeśli wskutek decyzji dane osoby nie mogły dojechać opuścić kraju lub do niego wjechać, albo nie dojechały w terminie do miejsca zatrudnienia i straciły pracę lub zlecenie.
Gdy organ albo sąd administracyjny orzeknie, że decyzję wydano z naruszeniem prawa, poszkodowany będzie miał otwartą możliwość ubiegania się w sądzie o zadośćuczynienie i odszkodowanie za wydanie decyzji niezgodnej z prawem.
2. Odszkodowanie możliwe również bez decyzji
Gdy wskutek bezprawnej kwarantanny doszło do naruszenia wolności czy więzi rodzinnych (przymusowa izolacja), lub – przykładowo – utracono zarobek lub wyjazd wakacyjny, a powodem była działalność podmiotów leczniczych lub laboratoriów, możliwa jest również odpowiedzialność niezależna od decyzji administracyjnej. może również w niektórych przypadkach od razu wystąpić z powództwem o odszkodowanie (obejmującym np. zmniejszony zarobek) lub o zadośćuczynienie za naruszenie dobra osobistego, jakim jest wolność.
Podstawą będzie art. 417 par. 1-2 Kodeksu cywilnego.
W pewnych przypadkach Kodeks cywilny daje możliwość uzyskania odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę także na zasadach słuszności. Do przykładowych mogą należeć sytuacje, gdy doszło do niezdolności poszkodowanego do pracy lub znajduje się on w ciężkim położeniu materialnym.
W tym kontekście warto także pamiętać, że sądy wydają rozstrzygnięcia uznające nakładane przez organy władzy obostrzenia za nielegalne.
Inną, poważną grupą roszczeń są te, które wiążą się z odpowiedzialnością za zarażenie koronawirusem.
Na wstępie – podstawowe pojęcia:
„Dieselgate” to medialne określenie afery, polegającej na:
- stosowaniu w samochodach grupy Volkswagen (marki: VW, Audi, Skoda, Seat, Porsche i Bugatti) produkowanych po 2008 roku oprogramowania do sterowania silnikiem, które zaniżało wartości emisji tlenków azotu podczas testów;
- wprowadzaniu opinii publicznej w błąd co do parametrów pojazdów i ich oprogramowania (np. w materiałach reklamowych i dokumentach homologacyjnych).
„Akcja serwisowa” to określenie wdrożonego przez grupę Volkswagen pod wpływem presji opinii publicznej i organów kontrolnych planu naprawy wadliwych pojazdów.
Mimo zapewnień koncernu okazuje się, że w wielu pojazdach poddanych akcji serwisowej moc oraz moment obrotowy spadają średnio o 10 procent. Wzrasta natomiast zużycie paliwa.
Na podstawie pomiarów eksperci twierdzą, że moment obrotowy został zredukowany przy niższych prędkościach obrotowych (możliwe, że przesunięto czas wtrysku), a celem było zmniejszenie emisji CO2.
Oznacza to szkodę poniesioną przez właściciela takiego pojazdu, którą zrekompensować musi koncern. Jak już wiadomo, odszkodowania można dochodzić przed sądem swojego miejsca zamieszkania.
- Właściwy jest sąd polski (miejsca zamieszkania kupującego)
Jeśli właściciel zawarł w Polsce umowę kupna wadliwego Volkswagena (ale także, Seata, Skody, Porsche czy Audi) w związku z tzw. aferą Dieselgate – może pozwać koncern Volkswagen przed sąd swojego miejsca zamieszkania.
Taka jest konkluzja wyroku Trybunału Sprawiedliwości EU z dnia 9 lipca 2020 r. w/s Verein für Konsumenteninformation vs. Volkswagen AG (sygn. C‑343/19).
TSUE orzekł, że w przypadku gdy:
- w danym państwie członkowskim pojazdy zostały niezgodnie z prawem wyposażone przez ich producenta w oprogramowanie manipulujące danymi dotyczącymi emisji spalin, a następnie
- zostały nabyte od osoby trzeciej w innym państwie członkowskim,
- miejsce urzeczywistnienia się szkody znajduje się w tym ostatnim państwie członkowskim.
2. Termin przedawnienia
Co do zasady wynosi 3 lata. W tym przypadku jednak na świecie doszło już do kilku skazań, a zatem można przyjąć, że sąd polski również uznałby, że mamy do czynienia z czynem zabronionym – co oznaczałoby 20-letni termin przedawnienia.
Poza tym korzystne dla kupujących jest to, że nawet jeśli pojazd został zakupiony ponad 3 lata temu, to termin przedawnienia nie może biec wcześniej niż od września 2015 r., kiedy to ujawniono proceder montowania w samochodach produkowanych przez koncern Volkswagen AG oprogramowania, pozwalającego na manipulację wynikami pomiarów emisji z układu wydechowego.
Natomiast w mojej ocenie początek biegu terminu może być jeszcze późniejszy – a mianowicie od opublikowania w 2018 r. badań przeprowadzonych przez Australijskie Stowarzyszenie Motoryzacyjne we współpracy z Paryską Federacją Internationale de l’Automobile, z których wynika, że nie da się usunąć wadliwości systemu.
Wysokość odszkodowań może wynosić nawet 30% wartości auta.