Czy prowadząc działalność gospodarczą (na przykład wynajem nieruchomości czy działalność księgową) mogę liczyć na ochronę konsumencką w sporze frankowym z bankiem?

NAJCZĘŚCIEJ TAK.

Pojęcie konsumenta używane w Prawie bankowym, stosowane na potrzeby umowy kredytu hipotecznego z udziałem waluty obcej, odwołuje się wprost do definicji zawartej w art. 22¹ KC. Konsumentem jest więc każdy, kto zawarł umowę niezwiązaną bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej lub zawodowej. Przepis ten obowiązuje od dnia 25.09.2003 r.

Oznacza to, że należy go uwzględniać w znacznej większości umów frankowych, które zawierane były w latach 2005 – 2010 r.

Konieczność ochrony konsumenckiej wobec każdego kto zawarł umowę niezwiązaną bezpośrednio z prowadzeniem działalności oznacza, że mimo wpisu do CEIDG (ewidencja działalności gospodarczej) ochrona taka przysługuje – o ile umowa taka nie została zawarta w ścisłym związku z wykonywaniem przedmiotu działalności gospodarczej.

Konieczność udowodnienia tego związku spoczywa na banku.

Istotne jest również to, że do oceny statusu konsumenta nie powinny służyć okoliczności pozaustawowe, np. wysokie kompetencje powoda, a nawet świadome podejmowanie przezeń ryzyka; jest tak, ponieważ normatywna definicja konsumenta wynikająca z art. 22¹ KC nie odnosi się do cech osobowych konkretnego podmiotu, w tym jego wiedzy i doświadczenia.

Fakty te znajdują swoje uzasadnienie w także w prawie europejskim, orzecznictwie Sądu Najwyższego i europejskiego orzecznictwa TSUE.

Ochrona konsumencka znacznie ułatwia uzyskanie korzystnego orzeczenia w sporze frankowym z bankiem.

Przydatne, przykładowe wyroki:

• wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 30.10.2018 r., XXIII Ga 986/18
• wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 21.12.2020 r., XXVI GC 586/20