Jakiś czas temu Sąd Najwyższy rozstrzygnął wątpliwości istniejące
w praktyce sądowej i orzekł, że:
„Sąd może przyznać zadośćuczynienie za krzywdę osobom najbliższym poszkodowanego, który na skutek czynu niedozwolonego doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu.„
Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 27.03.2018 r. (III CZP 60/17)
Oznacza to, że najbliższym osobom będzie przysługiwało zadośćuczynienie oraz inne świadczenia odszkodowawcze, jeżeli wskutek różnego rodzaju wypadków osoba nie umrze, ale popadnie w stan wegetatywny lub inny wyjątkowo ciężki san zdrowia, wskutek którego kontakt z nią zostanie znacznie utrudniony.
Co prawda wskutek uchwały SN z dnia 22 października 2019 r.
I NSNZP 2/19 powstało zamieszanie, czy należy stosować tę interpretację – ale wygląda na to, że sąd powszechne konsekwentnie uznają stanowisko, zgodnie z którym więzi rodzinne są dobrem osobistym i ich utrata aktualizuje roszczenia odszkodowawcze najbliższych osób.
W podobnym duchu wypowiedziała się ostatnio sędzia SN dr hab. Marta Romańska, która stwierdziła, że:
Jeśli więź rodzinna istniała, jako wartość, była pielęgnowana, to znalezienie się najbliższego nagle w stanie wegetatywnym prowadzi do faktycznego jej zerwania (…). Moim zdaniem, osoba, którą spotkało takie nieszczęście także doznaje krzywdy, a jej dotkliwość bywa większa niż w razie śmierci najbliższego. Zdarza się, że pozostaje w roli opiekuna osoby w stanie wegetatywnym, przyglądającego się cierpieniu najbliższego, dłużej niż trwałby okres żałoby, po przeżyciu której ludzie zwykle układają sobie świat na nowo.
Problem dotyczy wykładni art. 23 kc, art. 24 kc, art. 448 kc.
Także Rzecznik Finansowy zdaje się skłaniać ku temu stanowisku.
W związku z tym warto występować z roszczeniami do sądów, poszukując pieniężnej rekompensaty za doznaną krzywdę, czy jest to trwały uszczerbek na zdrowiu wskutek wypadku komunikacyjnego, wypadku przy pracy czy wskutek błędu medycznego (również przy porodzie).
Jeśli szukasz orzecznictwa na ten temat, zobacz np.: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 grudnia 2019 r. (sygn. III APa 19/19), wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 26 lipca 2019 r. (sygn. I ACa 255/19), wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 kwietnia 2019 r. (sygn. I ACa 585/18).
